Overleven op een vlak schema

Het voordeel van een I-pad op vakantie is dat je altijd boeken en films bij hebt voor de uren dat er niets te beleven valt. Die uurtjes heb ik de laatste dagen wel gehad.

Woensdag bij aankomst heb ik mijn verhaal al on-line gezet waar ik mijn twijfels uitsprak over de plaats waar ik aangekomen was: São Miguel do Gostose.

Het beeld is de laatste dagen niet alleen bevestigd maar ook nog eens versterkt.
Maar waarom ben ik dan nog hier zul je jezelf afvragen ?
Nou, dat heeft alles te maken met de planning van de laatste week. Ik heb al eerder bericht waar ik de laatste week wil verblijven en om dat te bereiken heb ik de laatste twee hotels vast moeten leggen.
Het hotel waar ik vanmiddag naar vertrek had maar plaats vanaf zondag. Ik moet daar, met een omweg en met een Nachtbus naar toe. Die Nachtbus heb ik ook van te voren moeten regelen want ik wilde niet het risico lopen dat ik vanavond om 20.00 uur op het busstation sta en dat er geen plaats meer beschikbaar is.

Kortom, de keuze was: drie nachten in deze plaats of eerder terug en verblijf in Natal, waar ik helemaal niemand iets positiefs over heb horen zeggen of zelf iets positiefs over heb kunnen vinden.

Maar vanmiddag om 16.00 uur (Braziliaanse tijd) vertrek ik hier.

São Miguel do Gostose is een langgerekt dorp, het meeste is gelegen aan de hoofdweg door het dorp heen. De afstanden zijn hier, van het een naar het ander erg groot en er is weinig te beleven. Er zijn pousada's en maar enkele restaurant maar de dagen die ik hier geweest ben zien deze er erg leeg uit. In de avond ben ik zowat heel het dorp doorgelopen (uur heen, uur terug) en ben weinig interessants tegen gekomen.

Restaurants
Op zoek naar een restaurant. Een, wat betaalbaar, self-service restaurant heeft alleen aardappelpuree met een kippenpoot. De rest is duur.
Wat is duur ? Ik vind een hamburger van € 7,= en een bord simpele spaghetti van €11,= , een frietje van €6,= duur! En dit was het goedkoopste. Maar zoals ik al eerder geschreven heb had ik een survival pakket uit de locale supermarkt.
Het strand:
20 minuten lopen van mijn verblijfplaats goot, breed, kaal, harde wind, heet. Één strandtentje met harde stoelen. Verder geen schaduw. De volgende strandtent is nabij het centrum, een half uur lopen.
Ik heb een poging om wat van het strandleven mee te krijgen. Op een plaats zijn windsurfers en kytesurfers actief. Door de harde wind wordt je op het strand echter gezandstraald.
Langer dan een uur, inclusief een bezoek aan de enige strandtent, heb ik het er niet uitgehouden. Bij de strandtent heb je ook geen contact met de zee, zo breed is het strand. Met een verbrande rode kop ben ik maar weer weggegaan naar mijn pousada.
Mijn pousada
Basic, kleine kamer, airco, koelkast, douche, fijn bed, hangmatje en een klein zwembad. Ontbijt is eenvoudig maar wel goed. Eigenaar en de poets spreken alleen Portugees en zijn vaak afwezig. Wifi is matig.

Kortom, hoe heb ik mij beziggehouden ?
Om te survivallen is een vlak schema belangrijk.
Dus 7.00 uur opstaan, 8.00 uur ontbijt, 9.00 uur douchen, 10.00 uur nieuws lezen, 11.00 uur afkoelen in het zwembad, 12.00 lezen, 13.00 uur afkoelen in het zwembad, 13.30 instand noodles klaarmaken, 14.00 middagdutje, 15.00 uur afkoelen in het zwembad, 16.00 uur lezen en DWDD kijken (als internet het toelaat), 17.00 uur douchen, 18.00 uur naar het restaurant, 19.00 uur eten, 20.00 koffie zetten, Pauw en het laatste nieuws kijken (als internet het toelaat), 21.00 uur film kijken ( op mijn I-pad) en op tijd naar bed.

Ik weet weer wat er in Nederland speelt, hoe het staat met Zwarte Piet, wat Alexander verdiend, hoe hoog de studie beurs van Amalia wordt, dat Floortje de ring heeft gewonnen en alle andere Nederlandse kneuterigheid.

Ik ben blij dat ik zo dadelijk vertrek:
16.00 - 18.30 bus naar Natal
21.00 - 05.00 bus naar Fotaleza
06.00 - 09.00 bus naar Canoa Quebrada

De foto's komen later want de groot bestandsfoto's krijg ik niet ge-upload