Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen ?

Vertrek om kwart voor zeven. De eigenaar van de pousada brengt mij naar het busstation van Pipa. Nou ja, busstation. Een zandvlakte met een oude bus en verder uitgestorven. Om zeven uur komt de buschauffeur op zijn brommertje aan. De deur van de bus gaat ampers open. Het elektronische kaartsysteem hapert maar goed, om tien over zeven ben ik echt onderweg, naar Natal. Ruim twee uur onderweg, inclusief de file in Natal.
Om negen uur sta ik op het centrale busstation, de bus naar São MIguel do Gostose vertrekt pas om kwart voor tien dus ik heb mooi tijd om mijn buskaartje voor zaterdag naar Fortaleza te regelen. Het is een Nachtbus dus vooruit regelen geeft wel de zekerheid dat je mee kan.

Dan volgt de tweede busrit van vandaag.
Eerst door de stad Natal, waar ik werkelijk niets aantrekkelijks aan kan ontdekken en dan gaan we de woestenij in. Woestenij omdat in de drie en een half uur ik ook hier niets aantrekkelijks tegenkom. Het landschap is saai, dor, heet, zo nu en dan een beetje duinachtig. Geen aantrekkelijke rit. Deze rit duurt anderhalf uur langer dan de kortere busrit naar dezelfde bestemming maar die bus kan ik niet halen qua aansluiting. Nu ga ik over een aantal dorpjes, dorpjes waar je niet wil sterven noch begraven wil worden want het is werkelijk niks.
Zelfs mijn internet en telefoonverbinding valt uit. Google maps, die toch overal laat zien waar je bent, zelfs in de jungle van de Amazone, stopt er hier mee.
Toch zijn er mensen die er wel sterven en begraven worden want we passeren enkele kerkhoven.

Ondertussen passeer ik het meest Oostelijke puntje van Brazilië. De punt die het dichtste bij Africa ligt. Niet dat dit gemarkeerd staat of dat het iets bijzonder is maar toch.....
Op mijn eerdere reizen heb ik als markering ooi wel eens geplast op het meest oostelijke puntje van Borneo. Even speelt in mijn hoofd om de bus te laten stoppen om ook hier een geurteken achter te laten.
Op dit meest oostelijke puntje gaan we het hoekje om richting São Miguel do Gostoso.

Een lange straat, een erg lange straat. Ik weet niet waar ik eruit moet want mijn Google maps doet het niet. Uiteindelijk stap ik uit aan de andere kant van het dorp (of is dit het centrum van het dorp ?)
Met een bromfiets taxi moet ik een heel eind terug.

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen?

Mijn pousada, zeven kamers rond een klein zwembad. Een eigenaar/manager die alleen Portugees spreekt maar hij heeft wel iemand geregeld die mijn introductie verzorgd.

Mijn kamer, niet al te groot, airco die wat lawaaierig is. Koelkast die geïntroduceerd wordt als minibar met twee flesjes water en twee flesjes bier. Wc en douche zonder water (de hoofdkraan moest nog open gezet worden). En ik ben de enigste gast.

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen?

Het strand ? Een stukje lopen.
Restaurants, minimaal 20 minuten lopen
Supermarkt ? Minimaal 20 minuten lopen.
Horeca op het strand ? Eentje, een stukje lopen, de rest minimaal 20 minuten lopen.

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen

Surf jij ? Windsurf jij? Kitesurf jij? Nee?
Waarom ben jij dan hier?

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen?

Goedkope restaurants ? Die zijn er niet. Nou, eentje misschien, een half uur lopen.

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen ?

Ik vraag naar de veiligheid op straat ? Het antwoord is twijfelend, in een groepje gaat het 's avonds wel maar alleen....... ?
Fijn hè, als je alleen reist, alleen in een guesthouse verblijft......wordt gemakkelijk, een groepje samenstellen !!!

Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen ?

Vol twijfel trek ik mijn zwembroek aan en duik in het zwembad. Sorry, stap in de wat groot uitgevallen badkuip. Vol twijfel laat ik mij drogen in de hangmat.
De Engelstalige hulp, heel aardig trouwens, biedt mij aan op en neer naar de supermarkt te rijden, een aanbod wat ik niet afsla. Ik sla een noodvoorraad in van water (ik heb zelf nog instandkoffie). CocaCola (voor de suikers en energie) Instant noodles (klaar te maken met alleen water) en koekjes ((het is tenslotte vakantie).

Waar ik ook terechtgekomen ben, ik zal het overleven.

Na zonsondergang ga ik toch, in groepsverband, op zoek naar een restaurant. Ik stel een groep samen bestaande uit : ik, mezelf en Ton. Gezamenlijk vinden we binnen een redelijke afstand een aardig tentje waar ze broodjes en pasta verkopen tegen, in mijn ogen, een te hoge prijs maar met ze drieën besluiten we één hamburger te bestellen die op de dagaanbieding staat.

En morgen gaan we de boel verder verkennen, eerst een stukje lopen, daarna misschien wel verder of nog verder.........