Doel niet gehaald, dus aanvaardbaar alternatief

Laat ik jullie vandaag eens meenemen in de geschiedenis en de beschrijving van het dorp Jericoacoara.
De geschiedenis van dit, oorspronkelijke vissersdorpje is klassiek. In 1500 zette ontdekkingsreiziger Vincente Yanez voet aan wal. Hij was kapitein bij de vloot van Columbus. Daarna was Jericoacoara eeuwenlang een klein vissersdorp. In 1970 kwamen de hippies om de hoek kijken en werd het dorp langzaamaan toeristischer tot en met nu: super toeristisch.

De hippies zijn nog niet helemaal weg, tegen zonsondergang komen ze tevoorschijn met hun stalletjes met exotische sterke drank, kraaltjes en snoertjes. Gekleed in jaren zestig tenue, baard en rasta haar.
Het dorp bestaat nu uit vier hoofdstraten, volgebouwd met restarantjes, pizzaria's, pousada's, souvenir winkeltjes, surf-shops en andere toeristisch spul. Oorspronkelijke huizen zijn er bijna niet. Het weinige oorspronkelijke hier zijn de onverharde wegen van mul strandzand.
Er is tamelijk wat verkeer, vooral 4x4 wagens en buggy's, dit vanwege het mulle zand. als voetganger moet je hier redelijk vaak aan de kant. De straten bij het strand en het strand zijn formeel auto vrij, maar niet heus.

Om hier te komen is een heel geregel maar daar heb ik al over geschreven. Vanuit Fortaleza kan je wel met een bus naar Jijoca, waar tevens de dichtstbijzijnde bank is.
Vanaf daar slinger je met een terreinwagen over de duinen naar Jericoacoara, waar nog altijd slechts duizend inwoners wonen.
Tenzij je een geoefende duincoureur bent, kom je alleen met een chauffeur heelhuids aan in het dorp.

Het symbool van Jericoacoara is de rots Pedra Furada. De tien meter hoge 'verveelde steen' staat als een soort toegangspoort voor de kust. Deze staat echter een heel eind uit het dorp.
Ik heb vandaag geprobeerd er naar toe te lopen maar na een uur heb ik het opgegeven, lopen door brandend mul zand, geen schaduw en meer dan 30 graden. Ik verbruik dan 1 liter water per kilometer. Jammer dan......ik heb andere rotsen gezien: ook mooi.
Het schijnt dat je tussen half juni en eind juli , precies door het gat in de rots, de zon in de zee zakken.
Dankzij Jericoacoara's noordelijke ligging is het de enige plek in Brazilië waar de zon in je blikveld het water raakt. Gisteren heb ik al een foto van de zonsondergang op mijn Facebook gezet.

De tweede natuurlijke attractie is "Por do Sol" Hier ben ik gisteren al geweest en de foto's heb ik gisteren geüpload. Tegen zonsondergang zitten er honderden mensen op deze duin hoe de immense oranje bol in de oceaan verdwijnt.

Gisterenavond leek het eerder op een menselijke mierenhoop dan op een duin zoveel mensen zaten erop.
Zodra de zon onder is, begint iedereen te applaudisseren en de mensenmassa komt de duin af, het strand op en richting de kraaltjes en kettinkjes van de hippies en de vele restaurantjes.

Het landschap van veranderlijke witte duinen, moerassen en mangroven is een kwetsbaar ecosysteem. Daarom werd het in 2002 uitgeroepen tot een nationaal park. Dit park strekt zich uit over 200 vierkante kilometer. Deze bescherming voorkomt bijvoorbeeld de aanleg van wegen.
Ik merk echter wel dat een groot gebied doorkruisd wordt door 4x4 wagens en buggies. Te voet kom ik er als Hollander er niet door, te heet, te veel mul zand, te weinig schaduw en te weinig drinkwater. Verdwalen schijn ook nog een gevaar te zijn.

Na mijn poging van een uur om de Pedra Furada te bereiken, en een uur voor de terugweg, dompel ik mij in het enige aanvaardbare alternatief: mijn zwembadje.
Schaduw, koud water, fles drinkwater.

Mijn verblijf wordt hier met twee nachten verlengt anders moet ik morgen al weg. Ik weet nog niet hoe en waar naar toe. Budgetair komt het ook wel goed uit, een stevig ontbijt zit in de prijs van de Pousada in en ik heb een supermarkt gevonden voor de overige dag, ham, kaas, brood, boter, water en voor in de avond een Coca-Cola.

Helaas heb ik zelf geen kookgelegenheid anders.............

.