Met een gemiddelde snelheid van 30 km per uur

Valt het allemaal mee en heb ik geluk of heb ik het gewoon goed geregeld. Ik heb het nu over het vervoer in Madagascar. Tot op heden en ik zeg met nadruk tot op heden, valt het vervoer mij erg mee. De beschreven schrikverhalen en verhalen van reizigers ben ik nog niet tegengekomen.

Overvolle taxibrousses, kramp in jouw kuiten etc. Ik heb ze, op een paar kleine stukjes na, nog niet echt meegemaakt.

Neem nu vandaag. Ik had al gemeld dat ik voor een dikke € 0,33 bij het hotel wordt opgehaald, tussen zeven en acht. Om tien voor zeven waren ze er al.
Mijn eerste gedachte was: "dat wordt lang wachten tot de bus vol is en dan pas vertrekken".
Nee hoor, om acht uur rijden we, nog half leeg weg. Ik zit voorin naast de chauffeur.
Meestal zitten er twee passagiers naast de chauffeur maar zo ongeveer drie kwart van de reis zit ik daar alleen. Een kwart zit er een oude, kleine Madagasi oma naast mij.
Over ruimtegebrek hoef ik dus niet te klagen. Onderweg geef ik de oude dame nog een chocolade koekje en ik hoef ook niet meer op mijn handbagage te letten.

Op het programma staat de route van Ambrositra naar Fianarantsoa, zo'n 150 kilometer. Nu is 150 kilometer hier qua lengte misschien gelijk als in Nederland maar qua tijd eventjes wat langer. Als ik het eerste uur wachten niet meetel dan hebben we vijf uur gereden. 100 kilometer over een redelijk weg en de laatste vijftig kilometer over een gatenkaas. Zigzaggend wordt de weg afgelegd, van links naar rechts de gaten ontwijkend en hele stukken van de weg wordt er naast de weg in de berm gereden omdat het daar nog het vlakst is.

Een mooi heuvel en berglandschap wat over het algemeen vrij kaal is. Halverwege wordt het wat groener, er groeit wat meer, net aangeplante, rijst en er verschijnen op een kort stuk ook wat bomen.

Door de heuvels en de bergen is het uitzicht afwisselend en daarom niet vervelend.

Het viel mij al eerder op en zo ook vandaag, van de oorspronkelijke natuur is er weinig over. In het westen was het dor en kaal, op veel plaatsen platgebrand. Nu naar het zuiden zie je weinig begroeiing op de rijstvelden na.

Het beeld van Madagascar, van weelderige natuur en dierenleven heb ik de laatste maand weinig gezien. Buiten de nationale parken dan. Zit Madagascar in een ecologische crisis ?

We passeren veel kleine dorpjes, veel met rode lemen huisjes. Overal lopen mensen, Madagascar is een lopend land. Daar waar de weg goed is rijdt de taxibrousse met een hoge snelheid. Als er dan veel mensen langs de weg lopen hou ik mijn hart vast dat er niet plotseling een kind de weg op loopt.

Vanuit het auto raam maak ik wat foto's, veelal van landschap en huisjes. Het liefst zou ik alle mensen willen fotograferen maar weet ook dat dit niet altijd op prijs gesteld wordt. Ik heb vaak gemerkt dat als ik de camera op mensen richt dat ze wegduiken.

Er wordt regelmatig gestopt om passagiers in en uit te laden. Bij de langere stops komen de verkopers en bedelaars naar je auto toe. Bedelaars alla maar ook gewone Madagasi's vragen gemakkelijk om geld of spullen.

Zo zat ik gisterenavond voor mijn hotel, komt er iemand bij mij zitten die zich voorstelde als een gids. Toen ik duidelijk maakte dat ik geen gids nodig had vertelde hij dat hij van voetbal hield maar zijn bal kapot was, of ik even een bal voor hem kon kopen.
In de stad wordt ik aangesproken door een groep, wat oudere, jongeren. Of ik voor hen schriften wilde kopen want ze moeten morgen naar school. Ik kom ze een dag later tegen, zelfde verhaal, ze moeten morgen naar school. Nu onderweg, er worden mensen ingeladen, een van de "ronselaars" zegt tegen mij dat hij gepensioneerd is, of ik hem geld wil geven, en zo gaat het maar door.

Om een uur ben ik in Fianarantsoa, de tweede grootste stad van Madagascar. Eigenlijk weet ik niet wat ik hier allemaal kan doen. De eerste indruk spreekt me niet erg aan.

Ik kom hier voor het startpunt van de treinreis naar Manakara. Gisterenavond toen ik zat te bellen om een hotel in Manakara te reserveren kwam ik er achter dat er op donderdag helemaal geen trein gaat, terwijl overal op internet deze treinreis staat genoemd op dinsdag, donderdag en zaterdag. Sinds juli is dat blijkbaar gewijzigd maar informatie daarover is niet te achterhalen.
Ik zit dus twee dagen langer hier vast, niet wetend wat te gaan doen in die twee dagen.

Ik check in, in een eenvoudig hotel, grote kamer met gemeenschappelijke douche en toilet. En nu zit ik te wachten op de eigenaar. Volgens de jongen die hier werkt kan hij mij wel wat tips aan de hand doen wat te doen de komende dagen.

Op de markt koop ik even wat eten en te drinken en trek mezelf even terug op mijn kamer, even de indrukken verwerken, verhaaltje schrijven, verhaaltje en foto's posten en dan, even niets. Ik ben moe maar voldaan, ik heb genoten van de route van vandaag.