Heet, droog, dor, regen en slechte wegen

Waar moet je een verhaal beginnen van een trip van maar een paar dagen maar met veel indrukken. Een trip die niet altijd spectaculair was maar vaak wel in de beleving lang. Misschien zegt dit laatste wel het meeste van Madagascar. Sommige zaken duren te lang. Maar daardoor niet minder.

Het is vandaag vrijdag. Ik ben alleen in het basiskamp, achtergebleven van de groep die vanmorgen om zes uur vertrokken is naar de Thingy's. Ik heb de keuze gemaakt om achter te blijven omdat er een behoorlijke trekking op het programma stond. Veel lopen en behoorlijk zware klimmen in het parcours waar je zelfs klimuitrusting voor nodig heb.
Niet dat ik niet wil maar mijn voet is nog steeds ontstoken. Middels anti biotica crème begin ik het nu onder controle te krijgen maar ik kan nog steeds mijn "normale" schoenen niet aan. Mijn tropen sandalen, als ze ik ze niet te strak doe geven minder problemen maar ik ga niet klimmen op de scherpe rotsen die in de grote Thingy's zijn en zeker niet voor vier uur.

Ik vind het prima zo, ik zit op "de camping" bij de tentjes, onder een grote mangoboom. Ook gevaarlijk want regelmatig valt er een mango uit de boom. De beloning is wel een lekker, sappig en vers stuk fruit. Daarbij kan ik hier kokend water regelen dus heb ik ook mijn bakje koffie.

Kortom, ik geniet toch ondanks dat een mooie trekking niet doorgaat voor mij.

Zondag zijn we voor deze trip vertrokken, daarover heb ik jullie al eerder bericht. De groep bestaat uit twee oudere Fransen, beetje veel rechts populistisch en meer op zoek naar vrouwen dan iets anders. Twee jonge Fransen van begin twintig, voor het eerst echt in het buitenland maar heel erg aardig. En dan Tony, een Zweed die in Engeland woont, ergens Halfweg 40 en spreekt en verstaat nog slechter Frans dan ik. Logisch dat wij meer met elkaar optrekken, dezelfde boot krijgen etc. Wij houden ons echter niet afzijdig van de anderen en proberen iedereen te betrekken. Van de vier Fransen spreken er maar twee een beetje Engels, dus er is een levendige uitwisseling van ondertitels.

Maandag
Vroeg opstaan is hier gebruikelijk, maar opstaan met de slechtste koffie die ik in jaren gedronken heb is wel erg. Om half zeven zitten we met elkaar aan het ontbijt om direct daarna te vertrekken. Maar eerst moeten we ons inschrijven bij het politie bureau, omdat we de rivier opgaan. Ondertussen doen we nog wat kleine boodschappen.
De eerste ettappe gaat gewoon met ons busje maar dan over onverharde wegen door een savanne achtig landschap. Droog, wild gras en her en der een lage boom of stuik. Zo te zien zijn er ook regelmatig brandjes. Echt een desolaat landschap en toch duiken op de meest onmogelijke plaatsen mensen op. Je vraagt je af wat ze daar doen. Dan zie ik een vrouw met een boomstam lopen. Zal zij vanmorgen de opdracht hebben gekregen: "schat, haal jij vandaag even een dode boom halen, een kilometertjes of zeven van het dorp?". "Tuurlijk lieverd, dat doe ik wel voor jou".

Na tien kilometer onverharde weg, een dorp. Alle kinderen lopen uit "bonbon monsieur", vragend naar snoepjes. Een beetje irritant zijn wel de twee ouderen Fransen, zij hebben blijkbaar kilo's snoep bij. Als zijnde Sinterklaas gooien ze de hele trip snoep uit de auto, uit de boot en vergaren overal een meute kinderen om zich heen.
Ok, dat je snoep uitdeelt is het ene maar de ongeneerde hoeveelheden en de manier waarom wekt wel wat irritatie op.

En dan zijn wij bij onze (drie) piroques. Naast zeven toeristen moet hier ook alle bagage in, kampingspullen, kookgerei, eten en drinken, de gids, de kok en 3 peddelaars mee.

Ik krijg een plaats toegewezen en vaar als eerste weg. Met een heel onveilig gevoel. De rand van de boot ligt 1 centimeter boven de waterlijn. Duidelijk te zwaar beladen. Dus herschikken. Uiteindelijk kom ik er veiliger bij te zitten.

De rivier is ondiep, zeker in het begin, vaak raken we de grond.
Zigzaggend gaan we de rivier af. 34 graden, volle zon, geen spatje schaduw. Het landschap droog en dor. Het regent hier vanaf december tot en met maart, de rest van het jaar is droog.
Urenlang wordt er gepaddeld, zigzaggend over de rivier om zandbanken te ontwijken.

Alhoewel we op onze nachtmatrasjes zitten met onze eigen bagage in de rug, gaan toch de billen wat zeer doen van het zitten. Op een gegeven moment wordt het een shuffle van linkerbil naar rechterbil, terug naar het midden en dan weer linkerbil.

In deze rivier zitten krokodillen, niet dat wij ze zien maar ze blijken er toch te zijn. De populatie is sterk afgenomen door de jacht op deze dieren.

Eindelijk, na uren peddelen, zere billen van het zitten is er een lunchpauze. Terwijl "het personeel" aan het koken slaat, duik ik als eerste in het water, krokodillen of niet, ik neem het risico na die hete zon de hele ochtend.

Na het eten wordt de paddeltocht voortgezet, weer Ieren in de piroque. De andere twee kano's komen regelmatig langszij, wNt ik heb Javaanse jongens en die zijn in trek de bootsjongens.

Ondanks de lange paddel tocht halen we de bestemming, een waterval, niet. Rond vier uur steekt er een droge, harde, bijna stormachtige wind op. Het noopt ons om te stoppen op een open stuk zandoever met wat schamele bebouwing, waar een groep Madagasi hun "nederzetting" hebben.

Stel je voor: zandvlakte, stormachtige wind, geen schaduw, tenten kunnen nog niet opgezet worden en een groep van ongeveer 20 kinderen waar wij een, niet vaak voorkomende attractie voor zijn. Ok, hier komt het snoepgoed van de Fransen goed uit.
Ondanks de wind, het zand en de hitte weten ze hier toch een maaltijd met Zebu en groente voor ons neer te zetten. Als het donker wordt naast de wind af en kunnen de tentjes opgezet worden. Bedtijd rond acht, onder een mooie sterrenhemel.
Voorzieningen: nul, bosje om je behoefte achter de doen: nul. Hoe noemen ze dit: Back to nature ??

Dinsdag
Bij het krieken van de dag zitten we al aan het "Petit dejeuner simple", koffie, brood, jam. En dan op weg naar de waterval. Het dorre landschap wordt bergachtig. Nog steeds droog en dor. Naast wat vogels is er eigenlijk weinig te zien. Een halfaap, een kameleon en........ Als we een bosje groen in het water voorbijvaren spring er een krokodil op, waarschijnlijk hij banger van ons dan wij voor hem, maar ze zijn er.

Rond de middag, inmiddels weer met zere billen zijn we bij de beloofde waterval, niet zo groot, niet zo diep maar met lekker koud en schoon water, heerlijk zo'n afkoeling.
Een uurtje pret in het water, lunch onder een boom en dan weer de piroque in, tot vijf uur, oeps, wat is dat lang. De natuur blijft echter, naast de droogte, weinig spectaculair. Tony, de Zweed en ik vragen regelmatig om een korte zwempauze maar ste vast is het antwoord "la bas" en ik heb al eerder verteld wat "la bas" betekent.

Vijf uur, eindelijk onze tweede zandvlakte. De boten worden uitgeladen. Ondanks alle voorzorgen is mijn rugzak voor een groot gedeelte zeiknat geworden. Grootste schadepost, de verbandartikelen voor mijn voet zijn nat.

In korte tijd wordt de lucht donker, een heftig onweer breekt los nog voor dat de tenten opstaan. Wat droog is wordt nu nat en wij worden koud. Tony en ik duiken de rivier in, de rest vlucht naar een dorp verder op.
in de regen is het rivierwater warmer en heb je geen last van de wind. Ach, het risico van een krokodil neem je dan op de koop toe. Een van de bootsjongens heeft het gepresteerd in de regen koffie te zetten en wij krijgen in de rivier een warme bak koffie aangereikt.

In het begin van de trip had ik twee levende kippen in mijn kano, deze hebben het avondeten niet overleefd, ik vraag aan iedereen wel twee minuten stilte nu twee groepsleden overleden zijn.

En dan slapen, in een klamme, vochtige tent op een halfnat dun matrasje.

Woensdag
Tony en ik zijn eigenlijk wel blij dat we vandaag maar een uurtje of drie in de kano moeten. Het landschap levert weinig spektakel op en rond de middag zijn we op de plaats waar we de rivier verlaten. Nog even een lunch op de oever en dan anderhalf uur verder met een Zebu car door het droge landschap. Ook heet maar gelukkig even wat anders.
De zon brand maar ik ben blij dat ondanks de felle zon ik totaal niet verbrand ben. Wel zijn de korte mouwen en korte broek erg afgetekend.
Als de Zebu car twee rivieren heeft overgestoken staat daar onze 4x4 te wachten, niet zo een nieuwe, vrij krap met zeven toeristen een een gids en maar vier uur te gaan naar .....een hotel, een douche, shampoo, electriciteit.
Ik heb een hekel aan een koude douche maar heb er ruim een half uur ondergestaan. Wat kan je jezelf daarna schoon vinden.
Het restaurant bij het hotel is erg goed maar helaas van een te hoge standaard. Dat betekent: een heeeel groot bord maar met veel te weinig erop. Ik bestelde garnalen met gebakken aardappelen, krijg maar drie garnalen en de gebakken aardappeltjes snij je zo uit een aardappel. Ze wilde wel dat wij het ontbijt 's avonds al bestelde maar het risico van een half ei wil ik niet lopen, ik zoek morgenvroeg wel een ander restaurant.
Maar wat is het lekker slapen op een bed.

Donderdag
Na een goed ontbijt ergens anders gaan we voor drie uur de 4x4 drive in, slechte, dorre droge, hobbelige wegen. Daar kom ik met mijn Mazda echt niet doorheen. Volle zon, weinig schaduw. Een pauze van 15 minuten onder een mango boom, gratis fruit ligt op de grond.
En dan het spektakel van de dag, een veerboot a la Madagasi. Een grote vlonder op twee boten, twee dieselmotoren die meer uitstaat hebben dan de hele eeg bij elkaar.
In twintig minuten de rivier op, naar de overkant. De motors zijn watergekoeld maar dat gebeurd gewoon met een emmertje. Daarna gaan we nogmaals op een verbood maar deze zonder motor, hand aangedreven dus.

De camping waar ik nu zit ligt onder de mangobomen. We vermaken ons met buurten, zitten, hangen en een kleiner bord maar met meer eten erop.

Vrijdag ochtend.
Ik eindig dit verhaal met waarmee ik begon. Ik heb een halve dag vrij genomen. Zit onder mijn Mangoboom dit alles op te schrijven.

Ik post dit verhaal nu maar e foto's komen later, misschien vanavond maar anders zondag, als ik een vrije dag heb op het strand.